بعد از ظهور امام زمان(علیه السلام) عدّه اى علیه آن حضرت وارد جنگ مى شوند و سعى خواهند کرد تا از تشکیل حکومت عدل الهى بر روى زمین ـ که وعده ى آن، از سوى انبیا و امامان(علیهم السلام) داده شده است ـ جلوگیرى کنند. امام(علیه السلام) ابتدا، آنان را به راه حق دعوت خواهد کرد و اگر قبول نکردند، با آنان وارد کارزار مى شود و هرگونه فساد و کژى را نابود خواهد کرد.
به نام او...
وقتی کسی را دوست داریم، همیشه خوبیاش را میخواهیم و برایش دعا میکنیم که سلامت باشد و گاه پیش میآید که به نیت او صدقه میدهیم تا به لطف خدا از گزند بلاها در امان بماند.
مهربانترین روی زمین، آن که همهی موجودات به دلیل حضور او روزی میخورند و زنده هستند، آن که برای ما از پدر مهربانتر و از مادر دلسوزتر و از برادر نزدیکتر است امام زمان (علیهالسلام) است؛ کسی که بسیار دوستمان میدارد. ما هم این مهربانترین را دوست داریم و آرزویمان این است که همیشه سلامت باشد. پس هر روز برای سلامتیاش صدقه میدهیم و برایش دعا میکنیم. او نیز که آقا و جوانمرد است چندین برابر تلافی خواهد کرد...
(نویسنده: یک دوست)
به امید او...
هر جمعه به جاده ی آبی نگاه می کنم و در انتظار قاصدکی می نشینم که قرار است خبر گام های تو را برای من بیاورد، گام های استوار و دست های سبزت را.
اگر بیایی، چشم هایم را سنگفرش راهت خواهم کرد.
تو می آیی و در هر قدم ، شاخه ای از عاطفه خواهی کاشت و قاصدکی را آزاد خواهی کرد.
تو می آیی و روی هر درخت پرشکوه، لانه ای از امید برای کبوتران غریب، خواهی ساخت.
صدای تو، بغض فضا را می شکافد. فضای مه آلودی که قلب چکاوک ها را از هر شاخه ی درختش آویزان کرده اند. تو با دست هایت بر قلب شقایق ها، رنگ سبز امید خواهی زد و با رنگ پرمعنای دریا خواهی نوشت: «به نام خدای امیدها»!
تو می آیی در حالی که دست هایت پر از گل های نرگس است.
تو دل سرد یکایک ما را با نواهای گرمت آفتابی می کنی و کعبه عشق را درآن بنا خواهی کرد. دست نوازش بر سر میخک هایی خواهی کشید که باد، کمرشان را خم کرده است.
تو حتی بر قلب کاکتوس ها هم رنگ مهربانی خواهی زد.
تو می آیی و با آمدنت خون طراوت و زندگی در رگ های صبح جریان پیدا خواهد کرد...
به امید آن روز!
"نامه های دختران به امام زمان"
بسیارى دوست دارند بدانند امام در کجا زندگى مىکند.
در این باره :
درباره محل اقامت امام در دوران غیبت کبرا نمىتوان به طور دقیق به محلى خاص اشاره کرد . امام صادق - علیه السلام - به ابوبصیر فرمود: نیکوترین منزل مدینه است . علامه مجلسى نیز مىگوید: همین جمله دلالت مىکند آن حضرت غالبا در مدینه و اطراف آن به سر مىبرد . امام باقر - علیه السلام - هم به کوه «ذى طوى» اشاره فرموده است; اما باید گفت هیچ کس به محل دقیق سکونت امام مهدى - علیه السلام - راه پیدا نمىکند; زیرا امام عصر به ابراهیم بن مهزیار فرمود: پدرم از من پیمان گرفته در سرزمینى پهناور و دوردست زندگى کنم تا از نیرنگهاى گمراهان و متمردان امت تازه به دوران رسیده و گمراه، نهان و مصون باشم . این پیمان مرا بر فراز تپههاى بلند و ریگزارها و سرزمینهاى مورد اطمینان افکنده است . برخى احتمال مىدهند امام در یکى از جزایر دوردست که با کشور مغرب چندان فاصله ندارد و به جزیره خضرا معروف است، به سر مىبرد. گروهى نیز با منطبق دانستن اوصاف این جزیره با مثلثبرمودا، آن مکان را محل سکونت امام زمان - عجل الله فرجه الشریف - مىدانند; زیرا به رغم تلاشهاى فراوان تا کنون کسى به کشف اسرار این مثلث توفیق نیافته است. بىتردید این نظر نادرست مىنماید .
به استناد برخى از روایات، امام عصر - عجل الله فرجه الشریف - در زمان غیبت کبرا در همه جا حضور مىیابد، و یوسف وار به طور ناشناس میان مردم رفت و آمد مىکند . هیچ کس وى را نمىشناسد تا وقتى خداوند به او اجازه دهد خود را معرفى کند; چنانچه به یوسف صدیق اجازه داد خود را به برادرانش بشناساند .
بر اساس روایت امام صادق - علیه السلام - ، یکى از جاهایى که امام عصر - عج الله فرجه الشریف - حضور مىیابد، صحراى عرفات در ایام حج است .
عبید بن زراره گفت: از امام صادق - علیه السلام - چنین شنیدم: زمانى فرا رسد که مردم امام خود را نبینند . او در روزهاى حج مردم را مىبیند ولى مردم او را نمىبینند .محمد بن عثمان، یکى از نواب اربعه، نیز در این باره مىگوید: والله ان صاحب هذا الامر یحضر الموسم کل سنة فیرى الناس و یعرفهم و یرونه و لایعرفونه; به خدا سوگند، صاحب این امر همه ساله در مراسم حجحضور پیدا مىکند . مردم را مىبیند و مىشناسد; ولى مردم - با اینکه او را مىبینند - نمىشناسند .
یا حق...